Χθες, μεσάνυχτα και κάτι είδα τους δείχτες του ρολογιού πάνω σε ασφαλτωμένους δρόμους να τρεμοπαίζουν πάνω στη Porsche του Τζέιμς Ντιν. Το κοντέρ στρογγυλό σα σκοτεινός ήλιος έδειχνε το χρόνο μας σε πατημένο γκάζι. Κι άφηνε πίσω του εκατοντάδες εικοσιτετράωρα σα γυμνά δέντρα που στέκουν σε ερήμην δρόμο. Είδα το χρόνο να περιστρέφεται κυκλικά σε κόμβο για μέρες, μήνες, χρόνια. Ίσως, αυτή να είναι η ιδιότητά του να μας θανατώνει με τους δείχτες στο γκάζι. Δημήτρης Ι. Ευθυμίου
Με μια ανάσα: είναι ποιητική έκφρασή μου, χωρίς επιστροφές, η στιγμιαία προβολή των συναισθημάτων, τα μεγάλα ή μικρά ερεθίσματα που πυροδοτούν το αλάφιασμα σε γραπτό λόγο, η λαχτάρα της έκφρασης. Είναι ακόμα, οι ελεύθερες απόψεις μου, οι ανησυχίες μου και η διάθεσή μου σε πρώτο χρόνο. Είναι και όσοι συγγραφείς, στοχαστές, ποιητές μ' εκφράζουν. Γράφουμε για να υπάρχουμε, για όσα μας αντιπροσωπεύουν, για όσα κερδίσαμε και γι' αυτά που χάσαμε, για όσα -ματαίως - ελπίζουμε.
Τρίτη 1 Μαΐου 2018
Χθες, μεσάνυχτα και κάτι είδα τους δείχτες του ρολογιού πάνω σε ασφαλτωμένους δρόμους να τρεμοπαίζουν πάνω στη Porsche του Τζέιμς Ντιν. Το κοντέρ στρογγυλό σα σκοτεινός ήλιος έδειχνε το χρόνο μας σε πατημένο γκάζι. Κι άφηνε πίσω του εκατοντάδες εικοσιτετράωρα σα γυμνά δέντρα που στέκουν σε ερήμην δρόμο. Είδα το χρόνο να περιστρέφεται κυκλικά σε κόμβο για μέρες, μήνες, χρόνια. Ίσως, αυτή να είναι η ιδιότητά του να μας θανατώνει με τους δείχτες στο γκάζι. Δημήτρης Ι. Ευθυμίου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου