Κι όμως, τα δάκρυα ενός ασθενή για την απώλεια της συντρόφου του, πυκνώνουν, βαραίνουν σα μέταλλο με τους μήνες. Πέραν των συναισθημάτων, τη ροή της μνήμης που επαναλαμβάνει αδιάκοπα την ιστορίας τους, υπάρχει στην τραγικότητα και η ολική αφαίρεση της καθημερινότητας, η κατάδυση στα άδυτα της μοναξιάς. Το να είσαι μόνος, είναι μια αρχή σχεδόν πρωτόγνωρη, που σε μεγάλη ηλικία δε μαθαίνεται, δε συνηθίζεται.

Δ.Ε