Εγώ πάντως, δεν έπαψα στιγμή να ονειρεύομαι
διεκδικούσα τη νοθεία της λογικής μέσα στις καλαμιές
της πρώτης μου ηλικίας
Άλλωστε, αγαπούσα τον ήχο της ρόδα ενός ποδηλάτου
το βλέμμα χωμένο στις σχισμές που οι αχτίνες
άφηναν ξοπίσω τα χρόνια
με μια στεφανωμένη μελαγχολία καθώς μ’ άγγιζε άτσαλα
στο σβέρκο η πραγματικότητα
επέστρεφα σε ξένο χώμα
εκεί που ποτέ δεν αποδέχτηκα ως γη μου
απ’ όσα είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Για μένα η βροχή μουλιάζει τη νοσταλγία

όμοια με το παξιμάδι που δίνεται στα μνημόσυνα

μια στάλα δάκρυ κι ένας βαθύς λυγμός να το ποτίζει

Για μένα εκείνη, θα ‘ναι η αποκλειστική γυναίκα της μνήμης

το φύλλωμα του χρόνου που πέρασα μαζί της

μονοπωλώντας όσα θα ‘χω να πω για τον έρωτα

Για μένα η μάνα, είναι το συνώνυμο της θυσίας

τα χαμένα χρόνια μιας δεκαπεντάχρονης που από έρωτα

πάνω στον βωμό της νεότητας

έδωσε το όλον στα τρία της τέκνα

Για μένα, η συνείδηση είναι το μαχαίρι του ύπνου

όπου τα λέπια που ‘φυγαν από πάνω μου

γαλήνεψαν το μυαλό

Για μένα εν τέλει, η ζωή είναι ένα όμορφο αστείο

που χάνεται γοργά στο χάδι του ανέμου.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Κι αν τώρα μου επιβάλω μηχανισμούς απόσυρσης

παρατηρώντας το αντιφέγγισμά μου σε μια λάκκα από απόνερα

είναι γιατί κάποια στιγμή κουράζεσαι από τις σκέψεις

που δε γίνονται οστά και σάρκα

φθάνει να πεισθείς για το αμετάβλητο

αφού η ακινησία δε σε κυματίζει

αφού τα βήματά σου ξόδεψαν ότι σου απέμεινε

απ’ αυτό που λένε ζωή

ζωή που βιάστηκες να με υποχωρήσεις.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Με κούρασαν οι βεβαιώσεις

των αφεντάδων μιας γερασμένης χώρας

οι διαπιστώσεις και η μετάθεση ευθυνών

που έγινε τσίχλα κολλημένη δεκαετίες τώρα

στα δόντια των τοκογλύφων της ελπίδας

όταν ακούω κάποιον να λέει «θ’ αλλάξουμε τη χώρα»

σκέφτομαι τα όρια της αναλήθειας που μπορούν να τείνουν

αν είναι στο άπειρο ή αν φτάνουν στ’ όργανα της αναπαραγωγής τους

εκεί εν τέλει

που αλληλογραφούμε ο ένας τον άλλον.

Δ.Ε

Το να κοιτάζεις ένα φεγγάρι γιομάτο

για πολλοστή φορά

δεν είναι όπως κοιτάζεις τη λάμπα

σ’ αυτό το καπνισμένο δωμάτιο

το φως της ουράνιας λάμπας

έχει αυτό το κάτι της απόστασης

το μακρινό κι ασύλληπτο

το ανέγγιχτο που υπερβαίνει ακόμα

και της όρασης το πείσμα

κάποιο μικρό ερέθισμα ακόμα και τώρα

στα πολλά χρόνια στραμμένου αυχένα προς τα πάνω

έχει να σου θυμίζει

καλοκαίρια κι έρωτες

δεν είναι και λίγο σ’ εποχές που ο ρεαλισμός

προπορεύεται ένα βήμα των χαμένων μας αισθήσεων.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Είναι φορές που τα πρώτα πρωινά

σου σερβίρουν μαζί με τον καφέ κι ανάλαφρες αυταπάτες

οφείλεται στην παραίσθηση της ανάγκης

στην κάθε αρχή πως θα ‘ναι ένα νέο ξεκίνημα

αυτό άλλωστε θυμάμαι από τα λόγια ενός γέροντα

αυτό ήταν που πίστεψα στην εφηβεία

όλα όμως φανερώνονται δύσμορφα με τα χρόνια

σήμερα πια το γνωρίζω

αρμενίζουμε στην αβεβαιότητα

ελπίζουμε στ’ ανέφικτα

και λησμονούμε με πικρή γεύση στα χείλη

όσα δεν πρόκειται να επιστρέψουν.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου