Το μόνο ζώο, που θα ‘τρωγα με κάποια ευχαρίστηση, είναι αυτό που ‘χω μέσα μου. Ωμό, με δόντια κατασπαράζεται το θηρίο, δε γίνεται αλλιώς να φαγωθεί. Ένα κυριακάτικο απογευματινό γεύμα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, «tanto» και «σεπούκου» με την τεχνική τομής «jumonji giri».
Δημήτρης I. Ευθυμίου

Κρύφτηκε, για είκοσι με εικοσιπέντε λεπτά
πίσω απ’ τα στόρια του δέντρου
κι έμοιαζε τόσο οικεία η απουσία του
σαν ‘κείνα τα διαστήματα των σκοτεινών σκέψεων
που περιμένεις να ξεμυτίσει δειλά – δειλά το φως.
Δημήτρης I. Ευθυμίου

Υπάρχουν νύχτες, που ‘χουν στην άκρη τους μια περόνη, τόσο σπάνιες, όσο σπάνια είναι τα μπλε άστρα Ντένεμπ, Rigel. Ένας αστρικός άνεμος κι άναψε η ζωή μας.
Δημήτρης I. Ευθυμίου

Αν κάτι μας διαφεύγει επί της ουσίας
δεν είναι τα χρόνια που φεύγουν
μα το χρώμα της ήττας
η δικιά μας λευκή πετσέτα
στο ρινγκ του χρόνου
Δημήτρης I. Ευθυμίου

Να ‘ναι αλήθεια
πως τούτη η Άνοιξη θα βγάλει ρίζες
λίγο αριστερά απ’ το στέρνο
να ξεπηδήσει σαν κισσός
ανθισμένος
επισκιάζοντας
τις γκρίζες σκέψεις 
Δημήτρης I. Ευθυμίου

Τα δόντια των πεινασμένων ανθρώπων, δε μοιάζουν με ‘κείνα των πεινασμένων σκυλιών, δε μοιάζουν με τις ύαινες και με τα ράμφη των πτωματοφάγων πουλιών. Οι λυσσασμένοι άνθρωποι θρυμματίζουν κόκκαλα και πίνουν αίμα αντί για νερό. Χωνεύουν εύκολα κι αναπαράγονται το ίδιο εύκολα. Αυτός ο κόσμος θέλει αντοχή, γερό στομάχι για να τον αντέξεις ή να τον αποτινάξεις μονάζοντας.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου