Πάλι κι αυτή η νύχτα

με φέρνει στην ίδια θέση

με στάχτες μέσα στα νύχια

με χείλη που ‘χουν πληγές απ’ τα τσιγάρα

Κι όμως, απόψε είμαι μια καλή παρέα

υποφερτός και χωρίς πολλά πέρα – δώσε με τις αναμνήσεις

κάθομαι χωρίς αναταραχές στη φθαρμένη μου πολυθρόνα

χωρίς άξαφνους πόνους

χωρίς την υπόνοια πως η καρδιά θα πάψει να χτυπά

χωρίς ν’ ανακαλώ τίποτα

μετέωρος απολαμβάνω το σκοτάδι

που είναι ήρεμο σκυλί απόψε

μια ήρεμη θάλασσα με κυριεύει

κάτι που με ανησυχεί

γιατί πώς να το κάνουμε

οποιαδήποτε αλλαγή, όσο κι αξιέπαινη προσπάθεια κι αν είναι

ένα τρόμο τον εμπεριέχει

αυτό είναι το τέλος της ήρεμης νύχτας μου

οι σκιές αναγνωρίζουν την οσμή της επιστροφής

και η νύχτα αλλάζει

αλλάζει όπως συνήθως

και πάλι όπως πρώτα

σκοτεινοί και καταραμένοι.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου