ΤΟ ΡΟΛΟΓΙ

Σε λίγο θα 'σβηνε το ορθάνοιχτο μάτι που μέτραγε απ' το πρωί τη ζωή του εργαστηριού, φυτρωμένο ψηλά στον τοίχο.
   Το χαρούμενο βραδινό θάψιμο του επίσημου ελέγχου.
   Κοιτάζανε όλοι το παντοδύναμο δάχτυλο να σιγοσέρνεται απάνω, θεόρατο, ίσαμε που στο τέλος στάθηκε ολόρθο δείχνοντας την τελευταία στιγμή της δουλειάς. Και πια κανείς δεν το πρόσεξε.
   Άχρηστο, με τους ανόητους κύκλους του μέσα στη νύστα του σκοταδιού. Καμιά εξουσιότητα, ούτε στα ελεύθερα χασκόγελα που 'ριξε η εργατιά φεύγοντας κάπου να ξανάβρει ολόκληρη την ψυχή, καθένας τους σ' ένα δεσμό πιο δικό του.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΤΟΡΡΟΣ