Η ζωή, το απροσδόκητο, το αβέβαιο, το σήμερα υπάρχω, αύριο ποιος ξέρει;

Η ζωή, δέσμια, των δεσμωτών της, των κινούμενων ρομποτικά ζωντανών νεκρών της.

Δεσμώτες, των προσδοκιών, των πανταχού παρών αναβολών μας, δεσμώτες του χρόνου, κυριευμένοι των πρέπει, ηττημένοι των θέλω μας.

Η ζωή, γι' αύριο, πάντα αύριο, αν ζούμε αύριο, γιατί ο μελλοντικός χρόνος κυμαίνεται, ταξιδεύει στο άγνωστο, καταρρίπτεται, θρομβώνεται σε μετέωρες στιγμές και σβήνει, πιο γρήγορα, πιο ύπουλα, απρόσμενα.

Ζούμε για να τροχιζόμαστε, απ' όσα μας παρέδωσαν, απ' όσα μας δυναστεύουν, απ' όσα πρέπει ν' αντέξουμε.

Τροφοδοτούμε το σύστημα, τις πολλές υποχρεώσεις, το μένει για μας ένα τίποτα. Αξόδευτος χρόνος, αξόδευτη ζωή, αξόδευτη διαδρομή και τέλος.

Πιο γρήγορα, πιο πολλά, πιο αποδοτικά και πάντα στο τέλος της μέρας, κουρασμένοι, αγχωμένοι, μόνοι.

Κι ένα γαμώτο, κάπου στη μέση της διαδρομής, που κάνει κρότο, κρότο στο μέσα μας, κρότο για όσο μας απομένει.

Ποιος ξέρει για πόσο;

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

 

 

Τι ωραία, είμαι καλός, ήρεμος, έχω ωραίο χρώμα, λίγο παγωμένος, θα 'ναι η νύχτα, Δε μιλώ, δεν αισθάνομαι, δε νιώθω. Είμαι νεκρός.

Κροτάλιζαν τα χρόνια σα δεκάρες μέσα στην τσέπη του παντελονιού.

Κανείς μας δεν είδε, πως το ύφασμα δεν ήταν αρκετό. Χύθηκαν τα χρόνια, πάνω στον μηρό και ποδοπατήθηκαν.

Έτσι έχει , η ιστορία της ζωής μας.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

 

 

Η γραφή

αυτό το ξέφωτο

που λίγο πριν

γίνει σώμα

μας στροβιλίζει

σ' έναν κόσμο

υπέροχα

χαοτικό.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

 

Ώρες – ώρες, θαρρώ πως έχω καταπιεί τον Ποσειδώνα, ο οποίος με την τρίαινα του αναμοχλεύει τα μέσα μου.

 

Θα ΄θελα να γεννιόμουν αλλιώς

με κάμποσα κιλά ευαισθησίας λιγότερα.

Θα 'θελα το εσωτερικό δάκρυ να μην έτρεχε μέσα μου

να ξέσπαζε σα χείμαρρος από τα μάτια

Θα 'θελα οι αρτηρίες της καρδιάς

να μην ήταν ξεχαρβαλωμένες χορδές κιθάρας

μα ατσάλινες βέργες ,σταθερές, γερές

σε κάθε σκέψη, θλίψη μου.

Θα 'θελα να μη μπαίνω

στη θέση του άλλου

με το βάρος ενός κόσμου

μα σα φύλλο φθινοπωρινό

που στο πρώτο στροβίλισμα

θα πετάξει.

Ζητώ πολλά

μα ξέρω πως μεγάλωσα

κι αυτή η καρδιά έμαθε

να ζει έτσι

να κυριεύεται

και να διασπάται

σ' έναν υπόκωφο λυγμό.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

 

 

Ταξιδέψτε

μέχρι οι κόρες των ματιών να φουσκώσουν

σα θάλασσα αγριεμένη

Φιλήστε

μέχρι τα χείλη να φθαρούν από την υγρασία

Διαβάστε

μέχρι οι πύλες της γνώσης να σας γεμίσουν

Αγαπήστε

μέχρι να σπάσουν οι αρτηρίες της καρδιάς

Επαναστατείτε απ' όσα παραδομένα

κληρονομήσατε

Ζήστε

μέχρι θανάτου

τότε μόνο

θα 'στε

ελεύθεροι

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου