Τα καλοκαίρια, που θυμάμαι: είναι στον ήχο των τζιτζικιών, στις μαύρες πατούσες των παιδικών χρόνων, στο γιομάτο στόμα από καρπούζι, στο ιδρωμένο χέρι πάνω στο σώμα των γυναικών που πέρασαν, στην πρώτη φορά έρωτα μέσα στη θάλασσα, στο πρώτο αντίο που στέγνωσε τα χείλη μας τέλη Αυγούστου. Ακόμα, τα πηγάδια σε χωράφια στο δρόμο προς τη θάλασσα, το τρέξιμο με τα δυο αδέρφια μου από το κυνηγητό των μαντρόσκυλων, στα θερινά σινεμά με μια χούφτα πασατέμπο και μαλλί γριάς που μας χιόνιζε το πρόσωπο, το παγωτό χωνάκι, κι εκείνο το εικοσάρικο που ήταν ο πολύτιμος, δυσεύρετος θησαυρός μας. Το πρώτο ποδήλατο και η πρώτη αίσθηση του καυτού αέρα πάνω στο γυμνό στήθος, τα πρώτα ταξίδια του καλοκαιριού κι εκείνη η ατέρμονη μελαγχολία της τελευταίας μέρας, εκείνη η αυλαία, που δεν έπαψε να μας συγκινεί ακόμα και σήμερα, στη μέση της διαδρομής μας.

Δ.Ε