Στο απέναντι παράθυρο σε μια αγκαλιά πολυθρόνας

για μήνες που κάνουν χρόνο

είναι αγκυροβολημένος ένας άνδρας

Μέσα σ’ αυτήν τη στασιμότητα της εικόνας

είναι που θορυβώ τη ψυχούλα μου

όλη μου τη ζωή είμαι σε μια κινούμενη πολυθρόνα

όπου οι ίδιες εικόνες διπλώνονται ξανά και ξανά

πίσω από ένα δικό μου παράθυρο

και μια γεύση μεταλλική στο στόμα να μου θυμίζει

πως μ’ εκείνον τον άνδρα δε διαφέρουμε και σε πολλά

γιατί η κίνηση πάνω στη ρόδα που γυρίζω

έχει ένα παράθυρο και κάποιος με κοιτάζει

και θορυβώ τη ψυχούλα του.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Στην όψη μιας σκιάς που απομακρύνεται
ίδια στο φευγιό με τον καπνό του τσιγάρου
που χάνει την αναπνοή του λίγα δεύτερα μετά το φύσημα
έτσι κι εγώ σε είδα, με το τελευταίο γυμνό σου ώμο
να σβήνει το φως από τα μάτια μου
Είναι κι αυτός ένας άλλος θάνατος
μια αφαίρεση αιφνίδιας καύσης
τα όσα είχαμε
να καίγονται
μέσα στο τσιγαρόχαρτο μιας νύχτας
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου 

http://www.bibliotheque.gr/article/66611

Υπάρχει μια στιγμή θεϊκής ανάτασης

καθώς με γυρισμένη την πλάτη

αφήνει να πέφτει το παντελόνι της

είναι η στιγμή που ο ουρανός στρογγυλοποιείται

διαιρημένος μεμιάς σε δυο οπίσθια όρθια

και καθώς ρίχνει αργά και βασανιστικά τα μαλλιά της

στους ώμους

μια σκιά σκεπάζει τις δυο μικρές αυλακιές της μέσης της

όπου κάθε φορά σκύβω να πιω το νέκταρ

που παράγει ο ιδρώτα της

τώρα γνωρίζεται πως μέσα απ’ αυτήν τη γυναίκα

έχω βρει τη μακροζωία μου

Δημήτρης  Ι. Ευθυμίου

Όλα έδειχναν μια σήψη

από τα παγωμένα βλέμματα

τις κομμένες προτάσεις

που σέρνονταν με βαρεμάρα

και καθώς επέστρεφαν ξανά στις νεκρικές σιωπές τους

κοιτούσαν μονάχα στον καρπό τους την ώρα

Αν πάει 11 θα διπλωθεί ο καθείς στη γωνιά του

εκείνος θα βγάλει τα γυαλιά του

ενώ εκείνη θα τραβήξει την κουβέρτα προς το μέρος της

Όλα φανερώνουν

πως το κοιμητήριο του νοικοκυριού τους

έχει την απαράμιλλη φθορά των χρόνων τους

λιβάνι από τσιγάρο κι αρώματα

και καντηλάκια φωτιστικών που καίνε για ζωντανούς

που ‘χουν πεθάνει χωρίς να το γνωρίζουν.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Κι όμως

θα ‘χα βρει τον τρόπο

για να δω έστω μια φορά το χαμόγελο σου

κατακτώντας τη δειλία μου

ορθώνοντας ανάστημα

πάνω στο κουφάρι της αναβλητικότητάς μου.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου