Κάποια απογεύματα,
μπαίνω κρυφά στο παλιό ερειπωμένο σπίτι
τσακισμένα παραθυρόφυλλα
δυο πόρτες ριζωμένες στο ξύλινο πάτωμα
μια κουτσή πολυθρόνα, με μπαλώματα
γυαλιά αραχνοφορεμένα σαν κεντήματα ‘δω και κει
ίχνη απ’ αποτσίγαρα, σχεδόν σβησμένα στο χρόνο
κάποιες φωτογραφίες σκόρπιες από ταξίδια κι αρκετά κοχύλια
και είναι τόσο οικείο
αρκεί κάποια στιγμή
να βρεθεί κάποιος να ξανά ράψει
το σαρκίο μου.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου