Υπάρχει μια στιγμή θεϊκής ανάτασης

καθώς με γυρισμένη την πλάτη

αφήνει να πέφτει το παντελόνι της

είναι η στιγμή που ο ουρανός στρογγυλοποιείται

διαιρημένος  μεμιάς σε δυο οπίσθια όρθια

και καθώς ρίχνει αργά και βασανιστικά τα μαλλιά της

στους ώμους

μια σκιά σκεπάζει τις δυο μικρές αυλακιές της μέσης της

εκεί ξαποσταίνω, την ώρα που η θέρμη του κορμιού της

χαλαρώνει τα μελίγγια μου

εκεί είναι που ξεχνώ, πως υπάρχω.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου