«Η ζωή μας μία φορά μάς
δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μία μοναδική
ευκαιρία.
Τουλάχιστον μ’ αυτήν την
αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται
να ξαναϋπάρξουμε ποτέ.
Και μείς τι την κάνουμε ρε,
αντί να τη ζήσουμε;
Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε
από δω κι από κει δολοφονώντας την…
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες
ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες,
πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση,
σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα
συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα
συναισθήματα…
Ετσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση
που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες
και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και
μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
Ολο κοιτάμε το ρολόι,
να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή
η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου
κι απ’ την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε
πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που
θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές
του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται
η ελευθερία της επιθυμίας, και τις
μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά
και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν
«αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».
Κάναμε το σώμα μας ένα
απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων
επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα
πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα,
όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ
μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα
παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και
τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε
τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου
χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε
τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον
εαυτό μας και τον διπλανό μας…
Ολα, όλα τα αφήνουμε για το
αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ…
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει
κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε,
γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε
να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα,
όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός
ήταν για εμάς…
Ομως το αφήσαμε για αύριο…
Για να πάμε πού;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος
και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο
στο θάνατο, και μεις οι μ…, αντί να κλαίμε
το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’
τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί η μέρα μας είναι
φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια
περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια
της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν
καθημερινό, χωρίς καμία
ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι
αυτός είναι ο θάνατος.
Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε
αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας,
όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν
είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι
διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις
οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής
είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την
ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και
ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε
προχτές από την ταράτσα για να μην
πεθάνει.
Ηρθανε να την πάρουν και
η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο
τρόπο.
Πήγαμε στην κηδεία της και
τι άκουσα τον παπά να λέει: «Χους ει και
εις χουν απελεύσει». Και τότε κατάλαβα
πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα
στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε
τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες,
δέντρα, πουλιά, ποτάμια»…
Χρόνης Μίσσιος
