Για μένα η βροχή μουλιάζει τη νοσταλγία

όμοια με το παξιμάδι που δίνεται στα μνημόσυνα

μια στάλα δάκρυ κι ένας βαθύς λυγμός να το ποτίζει

Για μένα εκείνη, θα ‘ναι η αποκλειστική γυναίκα της μνήμης

το φύλλωμα του χρόνου που πέρασα μαζί της

μονοπωλώντας όσα θα ‘χω να πω για τον έρωτα

Για μένα η μάνα, είναι το συνώνυμο της θυσίας

τα χαμένα χρόνια μιας δεκαπεντάχρονης που από έρωτα

πάνω στον βωμό της νεότητας

έδωσε το όλον στα τρία της τέκνα

Για μένα, η συνείδηση είναι το μαχαίρι του ύπνου

όπου τα λέπια που ‘φυγαν από πάνω μου

γαλήνεψαν το μυαλό

Για μένα εν τέλει, η ζωή είναι ένα όμορφο αστείο

που χάνεται γοργά στο χάδι του ανέμου.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου