Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017





Ποτέ μου δεν πίστεψα τα πρόσωπα με τον πλαστό λόγο
το κοφτό χαμόγελο
δεν πίστεψα τους γραφιάδες πίσω από γραφεία με κάδρα μεγάλων
τάχα μου ηγετών της χώρας
αμφέβαλα για τους επαίνους των ασπρουλιάρικων ανθρώπων
που δεν κοκκίνιζαν προδίδοντας αδυναμία
με ‘κείνους τους βαλσαμωμένους οφθαλμούς
με λόγο μειλίχιο
με αγγίγματα στους ώμους και τη βιασύνη να σε προσπεράσουν
έχοντας κάνει το καθήκον τους
δεν ένιωσα φιλία αν η χαρά τους στη χαρά μου δεν ήταν πιο μεγάλη
δεν πίστεψα στο φεγγάρι αν δεν ήμουν ερωτευμένος
όπως δεν αγάπησα γυναίκα αν δεν είχε δακρύσει για το ασήμαντο
δεν με πίστεψα όσες φορές γυρνούσα πλευρό
κι έλεγα πως αύριο θα σηκωθώ άνθρωπος καινούριος
γεννήθηκα δύσπιστος
κι αυτό είναι μια μορφή συγκρατημένης ταλαιπωρίας.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου


Αφήστε τ’ άστρα εκεί που είναι
ξεχάστε τα ηλιοβασιλέματα
κρατήστε για τους ευκολόπιστους
τις ιστορίες που δεν υπήρξαν
διπλώστε τη γλώσσα για έρωτες
που δεν ανταμώσατε
μιλήστε για το πώς είναι
να σέρνεστε
πως ήταν εν τέλει η ζωούλα σας
(ζωούλα μου)
και για το πώς θα ξεχαστείτε
βυθισμένοι
στο πηγάδι της λήθης
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017



Θα είχε κάποια σημασία
αν ο λόγος δεν ήταν χυλός
κυρίως θα ‘χαν κάποια αξία
εκείνες οι λέξεις που ορίζουν
την πράξη στο επόμενο βήμα
Δ.Ε


Ξέρω το σημείο του σώματος
όπου αισθάνεται κανείς μηδέν πόνο
και δεν φοβάμαι να το πω
Είναι κάπου στην κόρη του οφθαλμού
όταν με τρόμο αντικρίζει και την παραμικρή βελόνα
Ανδρέας Κεντζός



Τώρα κάθε υποψία πατικώνεται στο παρελθόν. Χωνεύεται κι αποβάλλεται μπρος στο σήμερα, που διέρχεται χωρίς αμφιβολίες, φανερώνοντας ένα πρόσωπο ξάστερο κι αληθινό. 
Δ.Ε