Δεν ξέρω αν αυτό το
καλοκαίρι
που τελειώνει χλομό
και με το φρύδι κατεβασμένο
οφείλεται στην
υποκειμενική συντριβή
της προσμονής
για ένα φεγγάρι αλλιώτικο
για μιαν ανατροπή των
πελμάτων
μακριά από τα γνώριμα
ίχνη.
Αν η ψυχή που βρυχάται
δεν ήταν τόσο ευάλωτη
κι εύθραυστη
στον πηγαιμό των μεγάλων
ταξιδίων
ή αν οι επιθυμίες που
φουσκώνουν πνευμόνια
και πανιά στα όνειρα
δεν ήταν βαρκούλες
χάρτινες στης μέρας το ξέφωτο;
Αυτό το καλοκαίρι
είναι η ιστορία
ενός ενήλικα
που δαγκώνει το
τυρί της παγίδας που στήνει δω και χρόνια
ο ίδιος πόνος
μιας γιγαντόσωμης μελαγχολίας
καθώς μετρά τις
ουλές του χρόνου πάνω στο σώμα
την ώρα που δύει
ο ήλιος
και του σιγοτραγουδά
ένα μανιάτικο μοιρολόι
γραμμένο από
τις πτώσεις που δεν αλλάζουν χρώμα
και που δεν του
έμαθαν
πώς ν' ανατέλλει.
Δημήτρης Ι.
Ευθυμίου
