Όλα είναι μια συνήθεια, όλα κινούνται αδιάκοπα μέσα εκεί,
διαγράφοντας ομόκεντρους κύκλους, ακόμα κι ευχές. Τα ευχολόγια, που
μπορεί και να τα πιστεύουμε, χωρίς όμως να δίνουμε την ανάλογη προσοχή
αφού δεν μας ανήκουν, δεν μας επηρεάζουν, δεν μας αγγίζουν, όσο το δικό
μας μικρό σύνολο μένει άθικτο (για όσο) από φθορές. Ίσως γι' αυτό, ακόμα
και η καλή χρονιά, ηχεί αδύναμα, σαν τραγουδάκι των ημερών που απλά
υπάρχει, γιατί ξανά βρεθήκαμε σ' αυτές τις ημέρες, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, στο κέντρο της γιορτινής επανάληψης.
Η καλή χρονιά, που περιμένουμε, σαν τον λαχνό της Πρωτοχρονιάς, που μόνο ένας θα τον κερδίσει, όπως θα επιθυμούσε για τη ζωή του.
Μια νέα χρόνια, διακατέχεται απ' το απρόβλεπτο, καλό ή άσχημο, ανάλογα που θα κάτσει η μπίλια της ρουλέτας του χρόνου. Αν θα είμαστε ακόμα δω, ζωντανοί κι ευλογημένοι γιατί υπάρχουμε, γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπάμε, γιατί έχουμε μια δουλειά κι ένα σπίτι.
Και δεν είναι λίγο, αν αναρωτηθούμε πως αυτή η ασφάλεια, αυτή η συνήθεια δε μεταβάλλεται, πέραν της αργής και ύπουλης φθοράς.
Για έναν ακόμη χρόνο θα είμαστε μεγαλύτεροι και χωρίς απώλειες, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Όχι, δεν είναι λίγο, ακόμα και γι' αυτούς που ονειρεύονται και νιώθουν άβολα για της στασιμότητας το δίχτυ, για τη μόνιμη ακαμψία να ξεφύγουν.
Δεν είναι λίγο, μόνο, που πίσω από τη σταθερή ακολουθία των παλμών, πίσω από της θέρμης το σπίτι, υπάρχει και το δίπλα, το παραδίπλα, το έξω από τον κύκλο μας. Εκεί που η καρδιά αγγίζει ίσα – ίσα τον κόσμο.
Το μέγεθος της δυστυχίας, η απελπισία, η μοναξιά, η απώλεια. Το μέγεθος ενός κόσμου που ανοιγοκλείνει τα μάτια, που αισθάνεται με μέτρο, χωρίς πολλά – πολλά, χωρίς να συμμετέχει, χωρίς να συνεργεί εκεί που η ανάγκη κάνει κρότο. Εκεί που όσα συμβαίνουν είναι μακριά μας. Από απόσταση τα συναισθήματα και μαντρωμένες οι ευαισθησίες, να μη μας ξεφύγουν.
Όλα είναι μια συνήθεια, ακόμα κι ο πόνος του άλλου, αφού αυτά τα μικρά τσιμπηματάκια κρατούν για λίγο, όσο λίγο κρατά η ζωής μας, χωρίς κανένα νόημα ύπαρξης. Η συντέλεια της ανυπαρξίας μας.
Κι έρχεται ξανά, το νέο έτος, με μια ρυτίδα στο πρόσωπο και δεκάδες διαβρώσεις στη ψυχή, για τις απώλειες της χρονιάς που μας αφήνει. Κι έρχεται, το νέο έτος, μ' έναν υπόκωφο λυγμό για τα πολλά που δειλιάσαμε, για τις αποστάσεις που πήραμε, για το μικρό μπόι της καρδιάς, για την αδιαφορία να είμαστε άνθρωποι, να είμαστε άνθρωποι, αν σημαίνει κάτι, αν ποτέ σήμαινε κάτι.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου
Η καλή χρονιά, που περιμένουμε, σαν τον λαχνό της Πρωτοχρονιάς, που μόνο ένας θα τον κερδίσει, όπως θα επιθυμούσε για τη ζωή του.
Μια νέα χρόνια, διακατέχεται απ' το απρόβλεπτο, καλό ή άσχημο, ανάλογα που θα κάτσει η μπίλια της ρουλέτας του χρόνου. Αν θα είμαστε ακόμα δω, ζωντανοί κι ευλογημένοι γιατί υπάρχουμε, γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπάμε, γιατί έχουμε μια δουλειά κι ένα σπίτι.
Και δεν είναι λίγο, αν αναρωτηθούμε πως αυτή η ασφάλεια, αυτή η συνήθεια δε μεταβάλλεται, πέραν της αργής και ύπουλης φθοράς.
Για έναν ακόμη χρόνο θα είμαστε μεγαλύτεροι και χωρίς απώλειες, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Όχι, δεν είναι λίγο, ακόμα και γι' αυτούς που ονειρεύονται και νιώθουν άβολα για της στασιμότητας το δίχτυ, για τη μόνιμη ακαμψία να ξεφύγουν.
Δεν είναι λίγο, μόνο, που πίσω από τη σταθερή ακολουθία των παλμών, πίσω από της θέρμης το σπίτι, υπάρχει και το δίπλα, το παραδίπλα, το έξω από τον κύκλο μας. Εκεί που η καρδιά αγγίζει ίσα – ίσα τον κόσμο.
Το μέγεθος της δυστυχίας, η απελπισία, η μοναξιά, η απώλεια. Το μέγεθος ενός κόσμου που ανοιγοκλείνει τα μάτια, που αισθάνεται με μέτρο, χωρίς πολλά – πολλά, χωρίς να συμμετέχει, χωρίς να συνεργεί εκεί που η ανάγκη κάνει κρότο. Εκεί που όσα συμβαίνουν είναι μακριά μας. Από απόσταση τα συναισθήματα και μαντρωμένες οι ευαισθησίες, να μη μας ξεφύγουν.
Όλα είναι μια συνήθεια, ακόμα κι ο πόνος του άλλου, αφού αυτά τα μικρά τσιμπηματάκια κρατούν για λίγο, όσο λίγο κρατά η ζωής μας, χωρίς κανένα νόημα ύπαρξης. Η συντέλεια της ανυπαρξίας μας.
Κι έρχεται ξανά, το νέο έτος, με μια ρυτίδα στο πρόσωπο και δεκάδες διαβρώσεις στη ψυχή, για τις απώλειες της χρονιάς που μας αφήνει. Κι έρχεται, το νέο έτος, μ' έναν υπόκωφο λυγμό για τα πολλά που δειλιάσαμε, για τις αποστάσεις που πήραμε, για το μικρό μπόι της καρδιάς, για την αδιαφορία να είμαστε άνθρωποι, να είμαστε άνθρωποι, αν σημαίνει κάτι, αν ποτέ σήμαινε κάτι.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου
