Αυτός που περιμένει, με λυγισμένη τη ραχοκοκαλιά του στην άκρη μιας γραμμής λεπτής που αγγίζει τα όρια της θάλασσας, που έχει παγώσει το βλέμμα του ατενίζοντας τον κόσμο του που ‘χε κρυμμένο μέσα του, θέτοντας ερωτήσεις. Εκεί, μέσα στην ερημιά του, που χαμογελά ίσα – ίσα καθώς τα χελιδόνια του χαϊδεύουν τις τελευταίες αχτίδες φωτός του ηλιοβασιλέματος που χάνεται, θυμάται πως ξέχασε, να ζήσει.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου