Οι γαρδένιες σου, οι τριανταφυλλιές σου, θα αισθανθούν την απουσία σου. Θα νιώσουν την απώλεια σου, όπως όλοι εμείς που σ' αγαπήσαμε.

Ίσως, ν' αφήσουν πέταλα να πέσουν στην αυλή σου, ίσως και να γκριζάρουν για λίγο που δε θα δούμε, μια ένδειξη της σημερινής τους θλίψης, για τον άνθρωπο που της λάτρεψε.

Δεν είναι τυχαίο που σε φώναζα κυρά των λουλουδιών, αν και δεν ήταν το μοναδικό χάρισμα σου.

Πέρα από τις ευχάριστες εικόνες, στιγμές που η μνήμη ανασύρει διαρκώς, καθώς όλα στροβιλίζονται μπρος από τα μάτια μου, είναι τόσα πολλά εκείνα που θα μου λείψουν. Μα περισσότερο, είναι η απώλεια της καλοσύνης σου και το χαμόγελο σου.

Εκείνη η μεγάλη καρδιά, που δε διαχώριζε τον ξένο από εμάς, με την πόρτα πάντα ανοιχτή να φιλοξενήσει, να μοιράσει, να δώσει ακόμα και το τελευταίο νόμισμα της, σε όσους αναζητούσαν ελεημοσύνη.

Η αυθεντικότητα, η απλότητα, σ' είχαν δωρίσει κυρά Βασιλική μου, όπως και το αδιάκοπο χαμόγελο σου, που έδινε ζωή στα άνθη της αυλής σου.

Πόσο θα 'θελα να σου είχα μοιάσει στην απεραντοσύνη.

Ηχούν ακόμα οι ευχές σου, τα δυνατά φιλιά σου και η δύναμη των χεριών, ακόμα και τα τσιμπήματα σου λίγο πριν το χαμόγελο σου κάνει κρότο και φεγγίσει το πρόσωπό σου.

Περασμένα τα 97 έτη σου, δεν σταματούσες τα λαϊκά ποιήματα/αφηγήματα, δε ξεχνούσες λέξη σε δεκάδες λέξεις, δε ξεχνούσες ν' αγαπάς, να χαμογελάς, να δίνεις.

Δυο μέρες πριν, μου κράτησες για ώρα τα δάχτυλα, σφικτά, με μια δύναμη αποχαιρετισμού, μα μου έμαθες καλά όποιος αγαπά δε ξεχνά, δε ξεχνά ποτέ του, δε θα σε ξεχάσω ποτέ μου...

Δ.Ε