http://www.bibliotheque.gr/article/67730

Αγαπώ θα πει:

πάω ένα βήμα πιο πέρα

από του έρωτα τον χυμό

πιο πέρα ακόμα κι από αγαπώ εμένα

δυο πόδια πάνω από τον ήλιο

δεκάδες μέτρα κάτω από τον Άδη

Αγαπώ θα πει:

υπάρχω γυμνός και γεννημένος

ξανά από την αρχή

με σένα μέσα

μισή στη δεξιά πλευρά του σώματός μου

μ’ αγγεία δικά σου να φωλιάζουν την καρδιά μου

Αγαπώ θα πει:

να σ’ έχω ανάγκη σα νερό

να ξεδιψώ δίπλα σου

να διψώ μακριά σου

Αγαπώ ακόμα θα πει:

πριν κλείσω τα μάτια

να ‘χω μια λέξη στο στόμα μόνο να πω

κι εκείνη να ‘ναι

το όνομά σου.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Σε αφήνω
όπως κανείς νοθεύει την απουσία του θανάτου
με αναμνήσεις γλυκόπικρες
μ’ ένα κεντρί ταμπουρωμένο στη δεξιά αορτή
με μιαν ανάσα στην άκρη του γκρεμού
που δεν την αφήνω να ταξιδέψει
γιατί υπάρχει λόγος να υπάρχω
γιατί υπήρξες πριν υπάρξω
γιατί ακόμα κι όταν δεν θα υπάρχω
θα ‘χω αφήσει χιλιάδες στίχους
που θα μιλούν για σένα.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Μυστήρια που ‘σαι ζωή;
Να λυπάσαι για όσα δε γνώρισες
να πονάς για όσα θυμάσαι.
Δ.Ε

Μια γεύση ανελευθερίας στον κόμπο της ψυχής

καθώς πέφτουν τα ρολά της εφημερίας

εκεί πίσω από τους σιδερένιους ρόμβους

καταπίνεις το σκοτάδι

και καθώς οι ώρες περνούν

καθώς και οι τελευταίοι καταπίνονται μέσα στον χειμώνα

σου μένει μια πικρή γεύση

με μια σκέψη για εκείνους που το πρωί δεν θα σηκώσουν

τους σιδερένιους τους φράκτες

εκείνους που κλαίνε καθώς κοιτούν τα πουλιά να πετάνε

για το πιστόλι στον κρόταφο που τους βάλε η μοίρα

και το αποδέχτηκαν με μάτια κλειστά

για εκείνη τη ζωή που άφησαν καιρό πίσω

μια λευκή πετσέτα που έπεσε νωρίς

πριν ακόμα ηχήσει το πρώτο καμπανάκι

είχαν ξεχάσει να υπάρχουν. 

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Φανερώνεται, τη στιγμή που απολαμβάνεις την απόσταση, το βάθος της αυτοεξορίας. Φανερώνεται στον χρόνο της αποκαθήλωσης, στον αλλόκοτο κόσμο των σκέψεων, στις ευγενείς φαντασιώσεις που προδίδουν τις ματαιώσεις, τα λάθη και την απώλεια των ονείρων, στο υπομονετικό ξεμπέρδεμα του νοητικού ογκόλιθου, εκείνο το δυσβάστακτο, ακατανόητο κουβάρι σου. Φανερώνεται στο άγγιγμα της σιωπής, στο μαλάκωμα της ψυχής και στον ρυθμό των αναπνοών που είχαν κοπάσει. Σε μια μελωδία αναγνώρισης του ποιος είσαι, μια θαυμάσια δυνητική δύναμη που δίνει τις απαντήσεις τυπωμένες πάνω στο νήμα, που σε ξεπροβάλλουν με ορμή στο φως.
Δ.Ε

Τι αμαρτίες πληρώνω;

για ν’ απουσιάζεις την ώρα

που το σκοτάδι απλώνει τα πλοκάμια του

γύρω από το λαιμό μου

Δ.Ε