Ό,τι ποθήσαμε περισσότερο, χωρίς ποτέ να γίνει σώμα μας, χάθηκε στην επιφάνεια της μνήμης, εκεί που το νυστέρι της φθοράς και του χρόνου επιβάλει τους νόμους της κανονικότητας. Ωστόσο, οι πιο δυνατές συγκινήσεις δεν αφαιρούνται, δε ξεχνιούνται. Όσα έχουν φωλιάσει μέσα μας, κινούνται μέσα στις φυσαλίδες οξυγόνου που είναι στο αίμα και καταλήγουν σε κείνες τις αρτηρίες που πάλλουν την κάρδια. Γι’ αυτά, θα υπάρχει πάντα ένας παράδεισος.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου