Το χειρότερο και το καλύτερο στη ζωή ποιητή
Να χτίζεις για τους άλλους πύργους και παλάτια
Παίρνοντας πέτρα απ’ το νταμάρι της καρδιάς σου
Σκαμμένης απ’ τα χαμόγελα τα πάρε και τα δάκρυα
Παίρνοντας χρώμα και γυαλί απ’ την μεγάλη σου αγάπη
Που γίνεται βράδι πρωί κομμάτια….
Πατάρι
Ανάμεσα από καφέ εσπρέσο και ντουμάνια
Οι νέοι ποιητές σκαλίζουν στην καρδιά του κόσμου
Για φρέσκους δρόμους για φρέσκα λιμάνια
Θωμάς Γκόρπας

κάποτε τέλειωσε αυτή η ιστορία
κ’ οι ποιητές λιγόστεψαν αμάν πόσο λιγόστεψαν
τόσοι πουλάν στην αγορά όσο τα τελευταία τους ρετάλια
τόσοι αγοράζουν γιατρικά πανάκριβα για μια ποίηση ξεγραμμένη
πια
οι ποιητές λιγόστεψαν αμάν πόσο λιγόστεψαν
κ’ οι φίλοι… 
Θωμάς Γκόρπας

Πασχίσαμε να βρούμε το μονοπάτι

προς το ξέφωτο

ήσαν πολλά τα φύκια που μας αγκάλιαζαν

κι ο καθένας όπως ορθώς φημολογείται

έδινε τον δικό του αγώνα

γκρεμίζαμε κι ανασταίναμε τα οδοφράγματα

αναρριχούμασταν ίσα – ίσα για κάποιες δανεικές αναπνοές

δεν ήταν δίκαιος ο αγώνας

η τράπουλα σημαδεμένη από τη γέννηση μας

όσο κι αν παλέψαμε

τροφή βρήκαμε στα συσσίτια του χρόνου

κάτι λίγο σήμερα, κάτι περισσότερο χθες

ξέφυγαν όλα όσα επιθυμήσαμε από το χέρι μας

ζητιανέψαμε ταπεινωμένοι για το ελάχιστο

κάπου στη μέση μιας κυλιόμενης διαδρομής

είδαμε το τέλος σα σωτήριο δώρο

και ξεχαστήκαμε

όπως ξεχνιούνται όλοι.

του Δημήτρη Ι. Ευθυμίου 

Πληρότητα

Το χθες δεν αντιγράφεται

η ύψιστη στιγμή αν επιτευχθεί

θα μείνει ως η αποκορύφωση εκείνων που στάθηκαν

δίπλα σε κάποιον θεό χαμογελώντας

για το κερδισμένο τους μεγαλείο.

Κάπως έτσι θα περιγράφονται τα χρόνια

που ήμουν ερωτευμένος

το σημείο που διπλωμένος στο σώμα εκείνης

διέγραφε το παρόν

που μοσχομύριζε άνοιξη η κάθε ώρα

που ήμουν κενός και γεμάτος την ίδια στιγμή

ανάλαφρος και πλήρης

ανόμοιες κι ομοιότητες μιας παράξενης αίσθησης

που δεν αγγίζουν στο ελάχιστο τις ποιητικές περιγραφές

των όσων κερδισμένων γευτήκαμε

ακούσματα αδύναμα αν δεν αξιώθηκες

σε κείνο το πέρασμα

των δυο άστρων που συναντήθηκαν την κατάλληλη στιγμή

δημιουργώντας έναν πλανήτη

απερίγραφτης συντέλειας στην ρίξω των κυττάρων τους

αδικαιολόγητο ακόμα κι αν αναλογιστούμε

το τέλος που ατίμασε το ύψιστο συναίσθημα

της πληρότητας.

του Δημήτρη Ι. Ευθυμίου 

Η δύναμη της συνήθειας

Πάλι κι αυτή η νύχτα

με φέρνει στην ίδια θέση

με στάχτες μέσα στα νύχια

με χείλη που ‘χουν πληγές απ’ τα τσιγάρα

Κι όμως, απόψε είμαι μια καλή παρέα

υποφερτός και χωρίς πολλά πέρα – δώσε με τις αναμνήσεις

κάθομαι χωρίς αναταραχές στη φθαρμένη μου πολυθρόνα

χωρίς άξαφνους πόνους

χωρίς την υπόνοια πως η καρδιά θα πάψει να χτυπά

χωρίς ν’ ανακαλώ τίποτα

μετέωρος απολαμβάνω το σκοτάδι

που είναι ήρεμο σκυλί απόψε

μια ήρεμη θάλασσα με κυριεύει

κάτι που με ανησυχεί

γιατί πώς να το κάνουμε

οποιαδήποτε αλλαγή, όσο κι αξιέπαινη προσπάθεια κι αν είναι

ένα τρόμο τον εμπεριέχει

αυτό είναι το τέλος της ήρεμης νύχτας μου

οι σκιές αναγνωρίζουν την οσμή της επιστροφής

και η νύχτα αλλάζει

αλλάζει όπως συνήθως

και πάλι όπως πρώτα

σκοτεινοί και καταραμένοι.

του Δημήτρη Ι. Ευθυμίου