Οι φωνές χάθηκαν

το τέλος, τους τράβηξε τα χαλινάρια

ο έρωτας

παρατηρώντας τη φθορά

κατέβασε την αυλαία

έξω από τον κύκλο τώρα

ο άνδρας απομακρύνεται από τα δεξιά

η γυναίκα διαβαίνει προς τ’ αριστερά

ό,τι επέλθει τις επόμενες μέρες

θα είναι για κάποιον από τους δυο

ένα γαμώτο

για τον άλλον μιαν ανάμνηση.

Δ.Ε

Συνδυάζεις δύο ανθρώπους που δεν είχαν συνυπάρξει προηγουµένως. Κάποιες φορές το αποτέλεσµα µοιάζει µε εκείνη την πρώτη απόπειρα του ανθρώπου να προσδέσει ένα µπαλόνι µε υδρογόνο πάνω από ένα µπαλόνι αερόστατου µε θερµό αέρα. Τι προτιµάτε: να συντριβείτε και µετά να καείτε ή να καείτε και µετά να συντριβείτε; Άλλοτε όµως ο συνδυασµός λειτουργεί καλά και τότε δηµιουργείται κάτι νέο και ο κόσµος αλλάζει. Έπειτα, κάποια στιγµή, αργά ή γρήγορα, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, ο ένας τους χάνεται. Κι αυτό που χάνεται είναι περισσότερο από το άθροισµα όσων υπήρχαν προηγουµένως. Κάτι τέτοιο µπορεί να µην ισχύει από µαθηµατική άποψη, ισχύει όµως από συναισθηµατική.
Τζ. Μπαρνς

Ζούµε στην επιφάνεια, στη γη, κι όµως –γι' αυτό– οι βλέψεις µας είναι υψιπετείς. Ενώ σερνόµαστε στο έδαφος, απλώνουµε καµιά φορά το χέρι ψηλά φτάνοντας µέχρι τους θεούς. Μερικοί πετούν στον ουρανό µε την τέχνη, άλλοι µε τη θρησκεία· οι περισσότεροι µε τον έρωτα. Όταν όµως πετάς ψηλά, µπορεί και να τσακιστείς. Λίγες είναι οι οµαλές προσγειώσεις. Μπορεί να βρεθείς να σκας στο έδαφος µε ορµή που τσακίζει κόκαλα ή να σε παρασύρει ο σιδηρόδροµος σε ράγες ξένης χώρας. Κάθε ερωτική ιστορία είναι εν δυνάµει µια ιστορία ψυχικής οδύνης. Κι αν όχι στην αρχή, τότε αργότερα. Κι αν όχι για τον ένα, τότε για τον άλλο. Μερικές φορές και για τους δύο.
Τζ. Μπαρνς

Ο άνθρωπος που με κοιτά και τον κοιτώ στον καθρέφτη κάθε πρωί, που με ξέρει και τον ξέρω, δε συνεργεί, δε διαιρείται όταν απομακρύνομαι, δε συμμετέχει. Τα είδωλα, είναι ανυπάκουα θεριά.
Δ.Ε 

Η γυναίκα, ένα ακόμα ον που ζει στο περιθώριο, αποτελεί κι αυτή αινιγματική μορφή. Ή μάλλον αποτελεί το Αίνιγμα. Κι αυτή, όπως κι ο αλλόφυλος ή ο αλλόεθνος, προκαλεί και απωθεί. Είναι η εικόνα της γονιμότητας αλλά ταυτόχρονα και του θανάτου. Σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς οι θεές της δημιουργίας είναι ταυτόχρονα και θεές της καταστροφής.Τι σκέφτεται.; Σκέφτεται άραγε; Αισθάνεται πραγματικά; Είναι ίδια με μας; Ο σαδισμός ξεκινάει ως εκδίκηση απέναντι στον γυναικείο ερμητισμό ή ως απελπισμένη απόπειρα να λάβουμε κάποια απάντηση από ένα σώμα… Γιατί, όπως λέει ο Λουίς Θερνούδα, «ο πόθος είναι ένα ερώτημα δίχως απάντηση». Παρά τη γύμνια της, πάντα υπάρχει κάτι να ανακαλύψεις στις στρογγυλές, γεμάτες καμπύλες μιας γυναίκας.
Οκτάβιο Πας

Ας οριστεί (ξανά) αμαρτία, η επικράτηση της λογικής, την ώρα που κλείναμε την πόρτα σ’ έναν έρωτα.

Δ.Ε

Ας οριστεί ασχήμια, η ψυχή εκείνων που δεν μπήκαν έστω για λίγο στη θέση του άλλου.

Δ.Ε

Χθες βράδυ είδα το ίδιο όνειρο

στα χείλη της πάνω μια στάλα παγωτό

κι εγώ να προσπαθώ να τη φτάσω

αυτό κι αν είναι Οδύσσεια

αυτό κι αν είναι μαρτύριο

Δ.Ε

Κλείνουμε πληγές μα δεν κοιτάμε πως άνοιξαν τόσο οι δικές μας.
Δ.Ε 

Την ώρα που οι νέοι γείτονες αποσύρονται, που ο σκύλος των παραδίπλα ώρες μετά έχει βραχνιάσει, την ώρα που οι γάτες μου λίμαραν για τα καλά τα νύχια τους και παραδόθηκαν στον ύπνο, μένουν τα τζιτζίκια κι ο αναπτήρας των τελευταίων τσιγάρων, δίπλα σ’ εκείνο το παράθυρο της σιωπής.
Δ.Ε

Κι ότι ποθήσαμε, σα λυσσασμένα ζώα, σχεδόν ακυβέρνητοι για καιρό, με δίψα στα χείλη, με μια καρδιά λαβωμένη, με χέρια στατικά, με σώμα στερημένο, είναι γιατί θεωρήσαμε ανδρεία τη φυγή, να φεύγεις μακριά από όσα δε μπορείς να κατακτήσεις, δίνοντας ελευθερία, αποδεχθέντας τις ήττες σου που ο ίδιος επικαλέστηκες. Μα τις νύχτες, αυτές οι παλιρροιακές επιστροφές δεν καταλαγιάζουν, δεν σ’ αφήνουν ήσυχο, είναι που κι ο ηττημένος νιώθει μια δυσαρμονία μέσα του, αν η ανδρεία έχει στο άλλο μισό πρόσωπο της ψυχής τη μορφή της δειλίας, αν όλο αυτό είναι μια χαμένη ζωή.  

Δ.Ε

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το ψαροχώρι, στον δρόμο προς Τραχήλα. Καρφωμένο πάνω σε απότομη πλαγιά που οδηγεί στη θάλασσα. Σημείο συλλογισμού, σημείο χωρίς σκέψεις, σημείο απόδρασης, σημείο ανάγκης, σημείο αγαλλίασης, σημείο για ό,τι επέλθει στη λεπτή, εύθραυστη ίνα της διάθεσης.