Κατά κάποιο τρόπο, η μοναχικότητα, που σχεδόν επιβάλλεται, είναι ένας τρόπος ρεαλιστικής αντίδρασης.  Μια άμυνα, που δεν έχει να κάνει με την αποδοχή του κόσμου, με τον παραλογισμό του ή με τα κακώς κείμενα μιας επαναλαμβανόμενης νοσηρής κατάστασης, αρχέγονης ιδιοσυγκρασίας των ανθρώπων, μα είναι κυρίως ένας τρόπος επιλογής δράσης, αντίστασης σε ότι αξίζει να δοθεί χρόνος κι αγώνας για την επίτευξη των μικρών αγώνων σου.

Κι ό,τι αξίζει να κερδηθεί, είναι σε μια χούφτα συναισθημάτων κι  αισθήσεων, στην πιο καθαρή τους μορφή.

Δημήτρης Ευθυμίου

Μαθαίνεις με τον καιρό, πως εκείνη η αδιαθεσία σου, ο τριγμός που δε σ’ αφήνει να γαληνέψεις, είναι μια φωλιά από τριζόνι . Ένα σκύλος που γλείφει - γλείφει μα δεν θεραπεύεται, έτσι είναι η καρδιά όταν για ένα ελάχιστο ή ένα σπουδαίο πάλλεται αλλόκοτα, δεν κλείνει η πληγή του κόσμου. Αν κάποτε αρρωστήσει, φοβάμαι τον συγχρονισμό των παλμών, έχω τον φόβο όχι του θανάτου, μα εκείνης της ευαισθησίας μήπως και συντονιστεί στην αδιαφορία, στα λόγια κάποιου γιατρού που θα μου πει να την προσέχεις. Μα ‘χω αυτό το τριζόνι, μια φωλιά να προσέξω, μια ευαισθησία να μου θυμίζει πως υπάρχω.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Υπάρχει μια άρνηση, ένας ιδιαίτερος μηχανισμός, από επαναλαμβανόμενους αυτοματισμούς, επαναλαμβανόμενα αντανακλαστικά. Ο άνθρωπος αρνείται οποιαδήποτε μορφή αυτοκριτικής, τότε, ο μηχανισμός ενεργοποιείται, η σκέψη παγώνει, αμύνεται ο ημιθανής εγκέφαλος κι αποστασιοποιείται από τις μόνες εν δυνάμει σκέψεις, που θα μπορούσαν να αφυπνίσουν τη συνείδησή του.

Δημήτρης Ι. Ευθιμίου

Στην παρατήρηση, οι υποψίες τροχίζονται, βέβαια, οποιαδήποτε εκγύμναση αυτής της προσπάθειας να επεξεργαστούν και μετέπειτα να φιλτραριστούν δεν είναι διόλου εύκολη. Ο παρατηρητής έχει εντρυφήσει στις ασκητικές ιδιότητες των ασκητών κι έχει επιπλέον προσθέσει την υπομονή κι επιμονή της σωστής διαχείρισης των σκέψεων του. Το αποτέλεσμα είναι χρονοβόρο, η πήξη και η περισυλλογή των πρώτων εντυπώσεων επιφέρουν μέσα από το διάφραγμα της αμφιβολίας, τους πρώτους χαρακτηρισμούς, που ως συνήθως είναι υπόκωφοι. Αποτελούν την προσωπική κρίση και παραδίνονται σε κάποιο αποθεματικό σημείο της μνήμης, ως σημείο επαναφοράς, τη στιγμή που θα πρέπει ν’ αναρωτηθεί για το μέτρο του ασκητισμού που πρέπει να προσαρμόσει, στον μοναχικό του δρόμο.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Κι είχε μια υποψία, πως πίσω από κείνον τον ίσκιο που χανόταν, καθώς πλησίαζε κοντά το πρόσωπό του στο παράθυρο, θα ήταν εκείνη, μ’ ένα χαμόγελο ανάποδου φεγγαριού.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου