Εγώ πάντως, δεν έπαψα στιγμή να ονειρεύομαι
διεκδικούσα τη νοθεία της λογικής μέσα στις καλαμιές
της πρώτης μου ηλικίας
Άλλωστε, αγαπούσα τον ήχο της ρόδα ενός ποδηλάτου
το βλέμμα χωμένο στις σχισμές που οι αχτίνες
άφηναν ξοπίσω τα χρόνια
με μια στεφανωμένη μελαγχολία καθώς μ’ άγγιζε άτσαλα
στο σβέρκο η πραγματικότητα
επέστρεφα σε ξένο χώμα
εκεί που ποτέ δεν αποδέχτηκα ως γη μου
απ’ όσα είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου