Πίσω από κάθε ποίημα υπάρχει ένας απελπισμένος
που δένει, στη ζώνη της μουσικής,
νυχτολούλουδα
κι αφήνει ένα τελευταίο γράμμα στο φεγγάρι-
"Δε με κατάλαβαν, υπήρξα, δυνάμει, δουλέμπορος,
όχι, όχι όπως ο μετέφηβος Ρεμπό.
Εγώ πουλούσα το πνεύμα μου, κάτι νυχτερινούς κήπους,
σε τιμή προδοσίας,
καλοκαίρια που δεν έζησα,
όπως οι νυχτοπεταλούδες αγαπούσα το θάνατο
κι εκείνος το ίδιο, γι αυτό και μ' απέφευγε.
Παράξενο, η μουσική χαμηλώνει,
υπάρχει κάτι πιο βαρύ απ' τα mirabilis;
Και πού να παραδοθώ;".
Γ.Τσίγκρας