Κι έχω μια σκέψη, όπως ένα πιάτο άνοστο. Κι έχω παρέα μια μύγα, που περιστρέφεται, αλλά δεν αγγίζει το πιάτο μου. Είναι άβολο κατά κάποιο τρόπο, να σκέφτεσαι τα συνηθισμένα, να κεντράρει το βλέμμα στο κενό χωρίς ν’ ανεμίζουν τα βλέφαρα από κάποια συγκίνηση. Συνήθισα την απόρριψη της ζωής μου. Παγώνω το τώρα, το μετά και το αύριο. Μετατοπίζω τις σκέψεις στου δίπτερου τα φτερά κι αδειάζω τον υπόκωφο λυγμό μου στις γραμμικές τροχιές που χάνονται στο κενό.

Δ.Ε