Στην πλήξη που αφήνομαι
αναγνωρίζω την οσμή της βροχής
πριν γεννηθούν οι πρώτες σταγόνες
αναγνωρίζω το βογγητό της θάλασσας
μέσα από τη νηνεμία της
όπως αναγνωρίζω το θρόισμα των φυλλωμάτων της
μοναξιάς
καθώς ο ήλιος γέρνει ν’ αναπαυτεί
είναι αρκετό επομένως μέσα από τη βύθιση
οποιασδήποτε ώρας
να χάνω ότι μου δίνει πνοή
να χάνομαι όπως μια ψαρόβαρκα στο λάρυγγα της
θάλασσας
την ώρα που όλα γύρω αγριεύουν
την ώρα που τίποτα δεν είναι αρκετό
για ν’ ανασαίνεις χωρίς να πνίγεσαι
αρκεί η θύμηση όσων ποτέ σου
δεν έγινες
αρκεί να ‘χεις θυσιαστεί από νωρίς
στον βωμό της ανυπαρξίας.
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου