Υπάρχει μια μετακίνηση. Μια συνεχόμενη ροή. Τις
περισσότερες φορές σιωπηλή. Ένα ρυάκι που βρίσκει χώρο μέσα στο ξερό ποτάμι και
που περιμένει να φουσκώσει, να γίνει μια θάλασσα.
Μια αδύναμη φλέβα νερού που εμπεριέχει τις σιωπηλές
σκέψεις, εκείνες τις κρυφές κουβαριασμένες κι αδιευκρίνιστες , που περιμένουν
το κατιτίς, άγνωστο το πώς , άγνωστο το αν ποτέ, μα με μια επιθυμία να βρουν
δρόμο μέσα στις αυλακιές και να καταλήξουν σε κάποιο λιμάνι.
Ένα απάγκιο, που οι λέξεις θα μιλούν μέσα από τη
λάμψη των ματιών, οπού τα χέρια θα είναι ζεστά από τα χνώτα, οπού το καθετί θα
δίνεται ολοκληρωμένο μέσα σε μια πληρότητα που ήταν αναγκαία ώστε να επιτευχθεί
η ευτυχία. Ένα λιμάνι που η γαλήνη θα είναι το σκέπαστρο, εκείνων που μια ζωή
έψαχναν το ένα και μοναδικό σημείο μιας αφετηρίας. Το τέλος ενός ταξιδιού.
Δ.Ε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου