Το να θυμάσαι ακόμα και τα πρώτα χρόνια ζωής, τις πρώτες τάξεις του δημοτικού έως το τώρα, είναι μια βουτιά σε ουρανό με εκατοντάδες αστέρια τριγύρω σου. Είναι ένας κόσμος που ποτέ σου δεν απαρνήθηκες, διατηρώντας τον πάντα ζωντανό και φρέσκο. Κι αν όλα δεν ήταν κατάλευκα, τα πιο ωραία είχαν προβάδισμα στις σκέψεις, προπορεύονταν ακόμα και μέσα στην τραγικότητα του ενήλικα. Τα γυμνά πόδια στο καυτό τσιμέντο, το κουκλοθέατρο στημένο στη μουριά του γείτονα, τα εικοσάρικα στο κοντό παντελόνι να κροταλίζουν μετά από την παράσταση του καραγκιόζη, που είχες στήσει για πρώτη φορά στην προτελευταία τάξη του δημοτικού, με δικές σου φιγούρες. Τα ξύλινα όπλα με μανταλάκι για σκανδάλη, οι φιγούρες των ποδοσφαιριστών κι αυτοκινήτων, η φωνή του πλανόδιου παγωτατζή για βανίλια –σοκολάτα ή σάμαλι που έδινε φωτιά στα πόδια μας, για να τον προλάβουμε πάνω σ’ εκείνο το παλαιό του ποδήλατο, πριν χαθεί στον κατήφορο.

Όπως και οι πρώτοι έρωτες, τα ροδοκόκκινα μάγουλα από το πρώτο φιλί και τα πρώτα φουσκώματα στα αστεία σορτσάκια μας. Για όλες εκείνες τις μικρές που αγαπήσαμε μέσα σ’ ερειπωμένα σπίτια, σε ξένα χωράφια, κάτω από ελιές, πίσω κι από τη σκηνή του καραγκιόζη μου, στα γήπεδα μπάσκετ του σχολείου.

Ακόμα κι εκείνα τα μάτια των μικρών αδερφών, με τη λαχταρά τους, που τους άνοιγε το στόμα μέχρι το τέλος των ιστοριών της στιγμής, ιστορίες γεννημένες μέσα από την παιδική μας φαντασία.

Τα σύννεφα και το σκοτάδι, που δεν αφήσαμε να φωλιάσουν μέσα σας, αναζητώντας πάντα λίγο πριν τον ύπνο ένα αύριο φτιαγμένο από τον κόσμο που ονειρευόμασταν και που δε ξεχάσαμε.

Δ.Ε