Κανείς από τους δυο

δεν θα μάθει

τι γεύση έχουν τα χείλια

πως μαλακώνουν οι μυώδεις πτυχές του δέρματος

ή πως ανοίγουν οι περισπωμένες για να βραχεί η γλώσσα

τούτο το όργανο άλλη δουλειά δε θα ‘χει από το να

τους προαναγγέλλει τον έρωτα

πάνω στο άρμα των αισθήσεων

ανάμεσα σε δόντια και πρώιμα υγρά

Κανείς τους δεν θα δει

πως τρεμοσβήνουν τα μάτια

πως ο ήλιος  ή η συννεφιά, το κρύο ή ζέστη

τα δεινά του κόσμου, οι δικές τους συμφορές

αφαιρούνται από τη στατικότατα του χρόνου

καθώς όλα γύρω πια θ’ αποκτούν δευτερεύουσα σημασία

ενώ τα πρόσωπα θα θερμαίνονται

από τα πρώτα αγγίγματα

Κανείς από τους δυο

δεν θα ‘χει να θυμάται μια αρχή

μια μέση ή ένα τέλος, έστω κι αν αυτό θα ‘ναι απροσδιόριστο

αφού κανένα μονοπάτι

κανένας άνεμος δεν τους έφερε

στην πρώτη τους στιγμή

θα θυμούνται μονάχα εκείνο το

αύριο της ματωμένης προσδοκίας τους

την καταδίκη που επωμιστήκαν

να μείνουν για πάντα

οι ανεκπλήρωτοι εραστές.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου