Κάποτε, πρέπει να επινοήσουμε ένα κοιμητήριο υποσχέσεων. Είναι κρίμα να στέκουν μέσα μας, σα τους πεθαμένους. Με ευλάβεια, έξω απ’ το σαράκι μας, σε δύσβατο βουνό που θ’ αγναντεύει θάλασσα. Πάνω σε μικρούς λοφίσκους θα κείτονται οι έρωτες, με πευκοβελόνες να περικλείνουν τους τάφους, στη σκιά των πεύκων, στο βλέμμα της θάλασσας. Να ραντίζονται με αλμύρα απ’ τα αγέρι. Κι όλες τις υπόλοιπες, όσες απέμειναν, με τα χέρια να τις θάψουμε, κάτω απ’ τα πετρώματα, δίπλα σε ρίγανη και φασκόμηλο, να νιώθουν το βάρος της απώλειας.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου