Σε κάποιο μικρό διάστημα του εγκεφάλου, μια χαραμάδα, μικρή που θα δυσκόλευε μυρμήγκι να διαβεί, υπάρχει ένα ακόμα πιο μικρό κεντρί στην εξοχή της εισόδου του.

Πάνω σ’ αυτό παγιδεύονται τα ημιθανή όνειρα που δηλητηριάζουν το μυαλό των ανθρώπων. Ανίκανα να ξεφύγουν, ανίκανα να πυροδοτηθούν σα σφαίρα θελήσεως, ανίκανα να σηκώσουν ανάστημα, αδύναμα να βρουν τρόπο να πετάξουν.

Κι αυτή η αδυναμία καταλήγει σ’ εκείνο τη χαραμάδα, καρφώνεται και ματώνει. Ματώνει για πάντα, αυτή είναι η συμφορά, η αιώνια καταδίκη όσων δεν κατάφεραν να υπερβούν τις αδυναμίες, όσοι και για όσο θα ζουν θα ‘ναι καταδικασμένοι να επαναφέρουν πτώματα ονείρων.

Δ.Ε