Το ξέρω, πως πίσω από τα παράθυρα

τρεμοσβήνουν άνθρωποι

σπαρταράνε σα ψάρια

κομμάτια εύθραυστα που ταλανίζονται

να βρουν μιαν ανάμνηση ευτυχισμένη

να κρατηθούν από μια χαρά

να βγάλουν τη νύχτα υποφερτά

με μια οδυνηρήν απορία για το αύριο

μ’ ένα καθηλωμένο τελευταίο βλέμμα στο κενό

μ’ ένα παρακαλετό

ώστε να ‘ρθει ο ύπνος πιο γρήγορα κι από τον άνεμο

και μ’ ένα τελευταίο βλεφαρισμό ν’ αντικρίζουν

όσα επιθύμησαν σε μια ζωή αφιλόξενη.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου