Την ίδια απόγνωση

που ‘χει το θολό φεγγάρι

απομονωμένο από τα σύννεφα του χειμώνα

συναντά κανείς στο πρόσωπο αυτού

που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει

σκιές διάσπαρτες στρεβλώνουν την εικόνα του

ίσως κάποτε, να υπήρχε ζωή, μια ιστορία

ίσως μια ευτυχία εύθραυστη όπως όλων μας άλλωστε

μα το κάθε τέλος μιας εποχής

φανερώνει τους χυμούς της αδυναμίας

όπου από ένα τίποτα

ανοίγει η γη και μας καταπίνει.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου