Καταλήγοντας στο τέλος

νιώσαμε τα οστά να τρίβονται

από τον αντίστροφο χρόνο

είδαμε το τρένο των αναμνήσεων

πάνω σε μετέωρες ράγες να μας προσπερνά

το άρωμα των γυναικών που λέκιασαν τη μνήμη μας

να αναθυμιάζει μπρος από τα ρουθούνια μας

το απαλό χάδι της μάνας στο άγγιγμα των διάσπαρτων

αγρολούλουδων

τα πρόσωπα των φίλων στο καθρέφτισμα των λιγοστών άστρων

να μας χαμογελούν

στο επόμενο βήμα μιας κλωστής που ανοίγει τους ιστούς της

πριν σπάσει

τον ήχο της τελευταίας αναπνοής

εκείνον τον κρότο του βότσαλου πριν χαθεί στη μήτρα της θάλασσας

πριν χαθούμε από τα λίγα που γευτήκαμε

σε μια ζωή που διήρκησε

όσο το φτερούγισμα μιας πεταλούδας.  

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου