Πέρα από εμάς τους ίδιους δεν υπάρχει ασφαλής τόπος πια

αυτό είναι το νέο έτος: λείψανα χριστουγεννιάτικων δέντρων
στο λιθόστρωτο, πυροτεχνήματα στα ρείθρα,
μπερδεμένες γιρλάντες που θα συνένωναν
και τώρα απλώνονται λιωμένες ολόγυρα,
διάσπαρτοι λεκέδες κρασιού επάνω στα τραπέζια
και εξοφλημένοι λογαριασμοί που κολακεύουν τους ταβερνιάρηδες
της σούπας
μετά τα μεσάνυχτα
αποσυνθέτονται οι Τρόποι Όψεις των ανθρώπων,
οι αγκαλιές γίνονται διστακτικές ή μεθυσμένες,
τα χείλια μπλαβίζουν,
όπως ύστερα από πολύωρο μπάνιο.
δεν περιμένω τίποτα απ΄τον Καινούριο Χρόνο,
μόνο τους εαυτούς μας μπορούμε να προσμένουμε,
ακουμπώντας στις πόρτες, αφήνοντας
να ξεχυθεί στους δρόμους η θαλπωρή των δωματίων:
ίσως μπορεί να προσελκύσει κάποιον
από το βράδυ της πρωτοχρονιάς βροχή κι αέρας στους δρόμους -
καθώς επέστρεφαν οι πρώτοι εξαντλημένοι από τα γλέντια,
έπεφτε κονφεττί στο πρόσωπο τους και τους εξόργιζε
όταν ξεκινήσαμε, ήταν η θύελλα
που είχαν καταστρώσει μοχθηροί βαλέδες
σχεδόν ασυγκράτητη,
έπεφτε πάνω σε παραθυρόφυλλα
που πίσω τους
ξενυχτισμένες λάμπες ταλαντεύονταν,
έπαιρναν άνθρωποι το τελευταίο γεύμα και
σωριάζονταν νυσταγμένοι σε πολυθρόνες χωρίς μιλιά
κι εμείς, γυρίζαμε απ ΄τις αίθουσες χορού,
απ΄ τις εφήμερες χειρονομίες,
τραβούσαμε μακριά από τις σκηνές συναδέλφωσης,
των οποίων τα πλήγματα έπονταν
για αμαρτίες που δεν είχαν διαπραχθεί,
τραβούσαμε μακριά από τον ψυχρό αυτό πόλο της Ευρώπης,
δραπετεύαμε στα χνώτα της φωνής μας,
ο χρησμός μας ανακοίνωνε το Σώμα Εξορία,
χωρίς να διαφεύγουμε ποτέ από το θάνατο,
σαν το μολύβι βαρύ
Jayne -Ann Igel