Αφοπλίζω τους παλμούς μου

αποσύρομαι όπως ο ελέφαντας στη μυρωδιά του θανάτου

με την προβοσκίδα μου σκαλίζω για τελευταία φορά

το νωπό χώμα του εγκεφάλου

προσπαθώ να ξεμπλέξω τους ακατάστατους νευρώνες μου

τα φύκια που είναι ανάμεσα τους

τις νεκρές κάμπιες που δεν πρόλαβαν να γίνουν όμορφες πεταλούδες

τους λιγοστούς σπόρους απ’ τα όμορφα

που σπανίζουν γι’ αυτό είχαν αξία στη ζωή μου

σε μια χούφτα τα κρατώ για τελευταία

πάνω πάνω πριν να πέσει το δικό μου χώμα

κι όσο βαθιά φτάσω θα στείλω σε αποσύνθεση

τα δίκια που δε βρήκαν ποτέ ουρανό να φτάσουν

τα σπασμένα φτερά της επιμονής μου

για εκείνη την αβάστακτη επιμονή μου

ν’ αλλάξω τον κόσμο.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου