Κανείς δε θα μάθει, πως ταξιδεύουν οι ώρες. Πως τα σύννεφα βρίσκουν τον τρόπο να τρυπώνουν κάτω από τη λεπτή χαραμάδα της εξώπορτας. Πως ο καπνός γίνεται φουλάρι τις νύχτες. Πως όσα δεν κάηκαν μέσα μας, ήταν γιατί είχε πάψει καιρός να φυσάει.

Κανείς δε θα μάθει, γιατί όσα αγαπήσαμε βρήκαν γωνίες στους τοίχους και γιναν αραχνοΰφαντες παγίδες της μνήμης. Πως έλιωσε το πάθος μπρος στον πάγο της ψυχής.

Κανείς δε θα δει, τα μάτια να σβήνουν, περσίδες αδύναμες των βλεφάρων να υποκύπτουν σε όσα δεν ήρθαν, σε όσα έγιναν νωρίς αποδημητικά πουλιά.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου