Στις ράγες των τρένων

θ’ απλώσω τον παρελθόν της πρώτης ενηλικίωσης

κομμάτια από πανιά που ‘χουν ποτισμένα οράματα

από τα πιστεύω της φιλίας, τα πιστεύω της θρησκείας

τα πιστεύω του έρωτα

το δέρμα που με γύμνωσε θα το κάψω

πάνω στον βωμό της μοναξιάς μου

και την καρδιά που ανάθρεψε τις αυταπάτες

θα την πετάξω στο πρώτο άδειο βαγόνι

που αποσύρθηκε

μέσα στα σκουριασμένα σίδερα

που χρήστες και πουλιά μοιράζονται

τις πιο απελπισμένες ώρες

θ’ αποδεχτώ τη χλομάδα του χαμένου χρόνου

όπως ο ηττημένος που κατεβάζει το κεφάλι

για τη ματαιότητα της διαπίστωσης

όσων με αφέλεια πιστέψαμε

Δ.Ε