Τη νύχτα αυτή, καθώς η βροχή έπεφτε με θυμό, την ώρα που το παράθυρο δάκρυζε, βρήκα εκείνη τη θύμηση ανάμεσα στις τόσες επιστροφές, που δεν αφήνει το πικρό κατακάθι να σου φράξει τον οισοφάγο. Μια αίσθηση αγαλλίασης, σχεδόν ένα ανάλαφρο άγγιγμα ζεστασιάς, που σου τραβάει με προσοχή το χέρι απ’ όσα δε σταματάς να ψάχνεις. Ένας χορός, χρόνια πριν, μπροστά σ’ ένα παράθυρο, όταν οι ανάσες συγχρονιζόντουσαν στα βήματα και δεν υπήρχε τίποτα άλλο πριν και μετά. 

Δ.Ε