Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017




Στο κατώφλι του 2018…

Θα ‘πρεπε να έχει κάποια σημασία, μια θαρραλέα αναγέννηση, μια έμπρακτη αναζήτηση, έστω μια μικρή ανατροπή, ακόμα κι όταν τα κύτταρα έχουν προ πολλού οδηγηθεί στην κλεψύδρα της αντίστροφης μέτρησης. Να δοθεί ένα νόημα, αποστασιοποιημένο από τις αέρινες ελπίδες, από τις ανακυκλώσιμες ευχές και τη νοσηρή μας πραγματικότητα. Τα ευχολόγια που έγιναν παράδοση και καλύπτουν ως λαμπιόνια το κλίμα των εορτών, ν’ αποκτήσουν ιστούς και σώμα. Μια αφύπνιση της συνείδησης, ένα υπάρχω με ουσία, ένα αποδεσμεύομαι από τον ρόλο του κομπάρσου και δίνω νόημα στην ύπαρξη μου.
Ο νέος χρόνος είναι, μια ακόμα μαθηματική πράξη πρόσθεσης, ένα φορτίο αδιευκρίνιστης κατάληξης, μια σπατάλη πρόσθετης αφέλειας του υπάρχω, ενίοτε μιας ηθελημένης παραδοχής των πραγμάτων, που ταξιδεύει μέσα στο αίμα μας, προδίδοντας την ανελέητη ροή του χρόνου. Γιορτάζουμε το είμαστε ακόμα δω, ζωντανοί (με διάχυτες αμφιβολίες για το πόσο αληθεύει), γιορτάζουμε την ελπίδα, ευχόμαστε για την επικράτηση των αυτονόητων: υγεία, αγάπη, ευτυχία, ποθούμε όσα ονειρευόμαστε και περιμένουμε.
Μα ο χρόνος αφοπλίζει τη ματαιοδοξία μας, γειώνει τις φαντασιώσεις μας, αποδεικνύεται αφενός επιδερμικά φιλικός για όσο υπάρχουμε, για όσο αναπνέουμε και για όσο τίποτα δεν αγγίζει τη σταθερότητα μας, κι αφετέρου εχθρικός όταν προβάλει την αλλαγή, όταν μας δυσκολεύει κι όταν μας ξαφνιάζει με τις απώλειες. Στις απώλειες είναι που γινόμαστε πιο σκεπτικοί, μέσα στο ευάλωτο κόσμο μας έχουμε για λίγο καιρό την αμφιβολία, την έστω μικρή περίοδο των αναπάντητων ερωτημάτων και δυσπιστίας των πάντων, παραδόξως ο πόνος μας μεταλλάσει για όσο η θλίψη, το κενό επικρατούν.
Ο νέος χρόνος, σχεδόν στο κατώφλι, θα ‘ρθει όπως και πέρυσι, ένα 8 στη θέση του 7, μ’ ένα νέο κύμα ευχών κι ελπίδας. Μα θα ‘πρεπε, πίσω από κάθε ευχή να στηθεί μια αμφιβολία, για το ποιος είναι ο ρόλος μου απέναντι σ’ έναν κόσμο κολάσεως, έξω από τον στενό κύκλο της εγωιστικής μου ευημερίας και θαλπωρής. Ένα συμμετέχω στην προσπάθεια ν’ αλλάξω το ψέμα μου, το στημένο και παραδομένο από γενιές σε γενιές κτίσιμο της ύπαρξης μου, φανερώνοντας το αληθινό πρόσωπο και τον ρόλο που θέλω να κατέχω.
Μια ευχή λοιπόν για περισσότερη αλήθεια και συνειδητοποίηση.  
Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου