Μια μέρα, λίγο πριν το σούρουπο, θα βγω σεργιάνι στο νεκροταφείο της παλιάς γειτονιάς, κάτω από το πατρικό  θ’ ακουμπήσω στην ασβεστωμένη μάντρα τα χέρια, θα γείρω το κεφάλι στη μεριά του φευγάτου ήλιου και θα μυρίσω λιβάνι καθώς και τις τελευταίες λύπες όσων απομακρύνονται  στη δύση του. Κι έχω την πεποίθηση πως αυτή η ώρα, καθώς τα κυπαρίσσια τινάζουν από πάνω τους στεναγμούς, θα δω την κουκουβάγια των παιδικών μου χρόνων να με κοιτά απορημένη. Τι να θέλει αυτός εδώ με τους νεκρούς; Και δε θα ‘χω απάντηση, είναι βαρύ το μάρμαρο που με σκεπάζει.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου