Αν τα κυριακάτικα απομεσήμερα συνεχίζονταν επί μήνες, πού θα κατέληγε η ανθρωπότητα, απαλλαγμένη πια από το μόχθο, ελεύθερη από το βάρος της πρώτης κατάρας; Η εμπειρία θα άξιζε τον κόπο. Είναι κάτι περισσότερο από πιθανό ότι το έγκλημα θα απόβαινε η μοναδική διασκέδαση, ότι η κραιπάλη θα φαινόταν αθωότητα, το ουρλιαχτό μελωδία και ο σαρκασμός τρυφερότητα. Η αίσθηση του ατελεύτητου χρόνου θα έκανε το κάθε δευτερόλεπτο ανυπόφορο μαρτύριο, ένα πλαίσιο θανατικής καταδίκης. Μέσα στις καρδιές που έχουν ποτιστεί από ποίηση θα επιβαλλόταν ένας εξασθενημένος κανιβαλισμός και μια θλίψη ύαινας· οι σφαγείς και οι δήμιοι θα έσβηναν από ατονία· οι εκκλησίες και τα πορνεία θα δονούνταν από αναστεναγμούς.
Εμίλ Σιοράν