Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017




Χριστούγεννα του 1984

Ήταν εκείνο το μικρό δέντρο με τα λαμπιόνια, στο διάδρομο μιας μονοκατοικίας, μέρες Χριστουγέννων του 1984, να σου ορίζει ό,τι σου έχει απομείνει από τις εορτές στο τώρα, ότι αξίζει να θυμάσαι, τριάντα χρόνια μετά. Απέναντι από τη μοναδική κάμερα, που έκρυβε μέσα την κούραση των γονιών. Κάτω από τον φωταγωγό με τα έξι γυάλινα τετράγωνα, που μας φανέρωνε που και που το φεγγάρι.
Μια μισόκλειστη πόρτα και ξεγλιστρούσαμε από τις ανάσες τους, αθόρυβα στις μύτες των ποδιών. Κρυμμένα στα χέρια τα λαλάγγια και μια κουβέρτα για σκέπαστρο, δίπλα από τα φώτα που ‘τρεμαν, από τα χνώτα που άχνιζαν και χανόντουσαν στα γέλια. Τότε ήταν, που έπλαθα ιστορίες, ανύπαρκτα παραμύθια, φυλλώματα φαντασίας που έρχονταν τη στιγμή. Περιμένανε με μάτια στο συγχρονισμό των λαμπιονιών, τρεμόσβηναν από λαχτάρα, με δίψα στα χείλη για την αρχή, για το τέλος, που ήταν αρχή γι’ άλλη μία κι άλλη μία ιστορία , ώσπου οι ώμοι μας, μια τριάδα στη σειρά άγγιζαν ο ένας τον άλλον και ξυπνούσαμε για λίγο. Να μη θέλουμε να φύγουμε από εκείνες τις λάμψεις, από τις ιστορίες κι από τα όνειρα που κάναμε.
Χριστούγεννα του 1984, κάποια πριν και κάποια μετά, είναι ότι αξίζει να θυμάμαι.
Δ.Ε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου