Μια μέρα τα Ουσιαστικά ήταν συγκεντρωμένα στον δρόμο.

Ένα Επίθετο πέρασε βαδίζοντας, σκοτεινά όμορφο.

Τα Ουσιαστικά εντυπωσιάστηκαν, συγκινήθηκαν, μεταμορφώθηκαν.

Την επομένη ήρθε με αμάξι ένα Ρήμα και δημιούργησε την Πρόταση.

Κάθε Πρόταση λέει κάτι – για παράδειγμα: «Αν και ήταν σκοτεινή και

            βροχερή η μέρα όταν το Επίθετο πέρασε βαδίζοντας, θα θυμάμαι

            την αγνή και γλυκιά έκφραση στο πρόσωπό του ως την ημέρα που

            θα χαθώ από αυτή την πράσινη, γόνιμη Γη».

Ή: «Αντρέα, κλείνεις σε παρακαλώ το παράθυρο;»

Ή, για παράδειγμα: «Η ροζ γλάστρα με τα λουλούδια στο περβάζι άλλαξε

            προσφάτως χρώμα κι έγινε ανοιχτοκίτρινη εξαιτίας της θερμότητας

            από το διπλανό εργοστάσιο. Σας ευχαριστώ».

Την άνοιξη οι Προτάσεις και τα Ουσιαστικά ήταν ξαπλωμένα σιωπηλά

            στο γρασίδι.

Εδώ κι εκεί, ένας μοναχικός Σύνδεσμος φώναζε: «Και!» «Αλλά!»

Αλλά το Επίθετο δεν εμφανίστηκε.

Όπως το επίθετο χάνεται στην πρόταση,

Έτσι κι εγώ χάνομαι στα μάτια, τα αυτιά, τη μύτη και τον λαιμό σου.

Με μάγεψες με ένα μοναδικό φιλί

Που ποτέ δεν θα αναιρεθεί

Μέχρι την καταστροφή της γλώσσας.

Κένεθ Κόουκ