Τη στιγμή που θα ‘ρθει η ώρα, εκείνη η ώρα που οι περσίδες θα ‘ναι στης μιας αναπνοής τα κλειστά αδύναμα βλέφαρα μου, όσα προλάβω να θυμηθώ στου λεπτού το ακονισμένο μαχαίρι, θα ‘ναι για τη ζωή που επέλεξα να ζω.

Στις λάμψεις που θα κρατήσουν όσο ένα τσιγάρο, θα τρέξουν μπρος μου οι τελευταίοι σπασμοί της νιότης, η αταξία του χώρου, τα χάδια του έρωτα, η στροφή λίγο πριν τα σαράντα μου χρόνια, εκείνη της απόρριψης των όσων «γνωστικών» και «σοφών» μου ‘παν το «έτσι πάει η ζωή».

Θα κοιμηθώ με καθαρό το βλέμμα, με μια συνείδηση ανάλαφρη, σαν την πρώτη ανάσα ενός νεογέννητου, που δε γνωρίζει τη μεταμόρφωσή του.

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου