Μη με ρωτάς τι αίνους συλλαβίζω
Αφού αντρώθηκα με τους τελευταίους σπασμούς του θηρίου
Δεν είχα αδέρφια ούτε βόλια.
Ομως αλήτευα μέρες και νύχτες
Στις πλατείες
Χάζευα τα πολύχρωμα με τις εναλλαγές
Ανάδευα μ' ένα κλαδί στο βάθος
Τα θούρια που κάπνιζαν.
Μη με ρωτάς ποτέ πού τους θυμήθηκα.
Καμιά φορά αστράφτω κι εγώ
Και τυφλώνομαι.
Γ. Βαρβέρης