Πως στέκει έτσι η λεπτή γραμμή του χρόνου

ασύλληπτη στου νου το τώρα

δίπλα σε ακονισμένα μαχαίρια να τα αγγίζει

για ένα τίποτα ν’ αποφασίζει εν αγνοία μας

να κόψει το λεπτό της νήμα

Απροσδιόριστο τίποτα

χωρίς ένα βλεφαρισμό

αποφασίζεις το τέλος

μα έχω ακόμα μέσα τον ήχο

των ημερών να περιμένω

τη μυρωδιά της άγριας τριανταφυλλιάς του κήπου μου

το άγγιγμα του βασιλικού καθώς η μέρα ξημερώνει

τα ποιήματα που ακόμα δεν έγραψα

τον έρωτα που δεν αντάμωσα

κι εκείνο το δικό μου τίποτα

που είναι μακρινό και φιλικό από το δικό σου

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου