Μαξίν Τσέρνοφ

«Στήθη»

Αν ήμουν Γαλλίδα, θα έγραφα

για στήθη, δομιστικές θεωρήσεις

για στήθη, αποδομιστικά στήθη,

τα στήθη της Γερτρούδης Στάιν στο Περ-Λασέζ

κάτω από το επιβλητικό μάρμαρο. Στήθη σε φιλμ νουάρ

όχι μεγαλύτερα από ελιές, τα στήθη της Έντιθ Πιαφ

υπό τη σκιά ενός τραγουδιού, τρελά στήθη να παραληρούν

στην αγορά πτηνών την Κυριακή.

Τα στήθη του Τανγκί να απαλύνουν το τοπίο,

η πολιτική των θηλών (είμαστε όλες ίσες).

Ένας φίλος θυμάται να θηλάζει,

το δίδυμο αδελφάκι του μια θολή απειλή. Μα για κάτσε,

στην Αμερική είμαστε, όπου τα στήθη

ήταν μυτερά μέχρι το 1968. Μια φορά επινόησα

ένα μιούζικαλ αλά Μπάσμπι Μπέρκλι, με γυμνές γυναίκες

να κάθονται σε έναν υποθαλάσσιο πάγκο

και ο Ντέιβιντ Μπάουι να τις περιχύνει

με παγωτό. Ηχεί τόσο σεξουαλικό

μα είχε μια πλατωνική, εξωραϊστική ατμόσφαιρα.

Ο Μπέκετ τα λέει μαστάρια, αυτό με κάνει να σκέφτομαι

πατάτες, μα ποιος λέει τα στήθη πατάτες;

Οι χορεύτριες των Μπολσόι πατικώνουν τα στήθη τους

όταν ασκούνται στη μπάρα.

Υποθέτεις ότι σκέφτονται πως αρμενίζουν,

αλλά πιθανόν σκέφτονται το ψωμί, το γεύμα

και το Σόου του Ιγκόρ Ζλότικ (ο δικός τους

Φιλ Ντόναχιου). Έχω μια φωτογραφία

όπου ντύνομαι, ο Πολ μού κάνει έκπληξη

κι εγώ προσπαθώ να κρύψω τα στήθη μου, και μια άλλη

φετινή, όπου ποζάρω σε μια προβλήτα με τα στήθη μου

να ανακλώνται στα ασημένια γυαλιά ηλίου. Δεν φταίω εγώ

που το καλοκαίρι τα λουλούδια πλημμυρίζουν τους κήπους

και τα στήθη δείχνουν τα αστέρια. Οι γάτες

έχουν οκτώ από αυτά, και η Κολέτ μιλάει

για μια γάτα που θήλαζε το μικρό της ενόσω αυτή

θήλαζε τη μητέρα της. Φαντάσου τη σκηνή

με ανθρώπους. Υπάρχει και η ρώσικη

ιστορία για τη γυναίκα… μα για κάτσε,

τα φώτα έκλεισαν, και ο Χάμφρι Μπόγκαρτ

έχει καρφώσει το βλέμμα του στα στήθη της Λορίν Μπακόλ

λες και θα αρχίσουν να μιλάνε.