«Για εκατό χρόνια και περισσότερα, ο κόσμος, ο κόσμος μας, πεθαίνει. Και δεν βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος, αυτά τα τελευταία εκατό χρόνια, που να έχει την τρέλα να χώσει μια βόμβα στην κωλοτρυπίδα της δημιουργίας και να την τινάξει στον αέρα. Ο κόσμος σαπίζει, σβήνει λίγο λίγο. Αλλά χρειάζεται μια χαριστική βολή, χρειάζεται να γίνει κομμάτια και θρύψαλα. Κανένας μας δεν είναι ανέπαφος, κι ωστόσο έχουμε εντός μας όλες τις ηπείρους, και τις θάλασσες ανάμεσα στις ηπείρους, και τα πετεινά του ουρανού. Αυτό πρόκειται να καταγράψουμε – την εξέλιξη τούτου του κόσμου που έχει πεθάνει αλλά δεν έχει ακόμη θαφτεί. Κολυμπάμε πάνω στο πρόσωπο του χρόνου και όλα τα άλλα έχουν πνιγεί, πνίγονται, θα πνιγούν».
Henri Miller